Zagajewski. Poezja rozmawia z filozofią - red. Dorota Siwor

Zawarte w ksiazce studia przekrojowe, wglady analityczno-interpretacyjne w pojedyncze utwory, szkice problematyzujace wybrane przez autorki i autorow aspekty dialogu poezji z filozofia, ktory Zagajewski prowadzil w swojej tworczosci, oraz upodmiotowione, wspomnieniowe eseje odslaniaja wiele niepodjetych badz dotad nieopisanych doglebnie zagadnien. Wszystkie one sa wazkie i istotne, bo wszystkie wydobywaja artystyczna i filozoficzna zlozonosc, wielorakosc jego literackiej i translatorskiej schedy. Wszystkie takze wzbogacaja portret Adama Zagajewskiego – Czlowieka. Ten portret – tworczosci i czlowieka – wciaz przeciez niepelny, a wyinterpretowany z jego utworow czy okruchow biograficznych odslonietych we wspomnieniach, uswiadamia po raz kolejny, ze… kto raz dotknal Zagajewskiego, jest zgubiony – zawsze pozostanie niedajaca sie obliczyc reszta. Zal – i radosc odkrywania.

Z recenzji prof. dr hab. Danuty Opackiej-WalasekKazdy artykul wnosi nowe spojrzenie na relacje miedzy poezja i filozofia w tworczosci Adama Zagajewskiego, mogac sluzyc kolejnym badaczom za istotny punkt odniesienia do dalszych studiow. Z perspektywy badawczej zastosowanej przez Autorow poszczegolnych tekstow zarowno eseistyka, jak i poezja Zagajewskiego okazuja sie waznym glosem w sporach stricte filozoficznych, dotyczacych natury jezyka i jego rozmaitych funkcji, realizmu (zarowno metafizycznego, jak i epistemologicznego), emocji jako warunku i zrodla poznania, doswiadczenia poetyckiego jako specyficznej iluminacji, bliskiej doswiadczeniom religijnym czy wplywu roznych nurtow filozofii (zwlaszcza fenomenologii) na literature. Laczy te teksty poszukiwanie uniwersalnego dyskursu, w ktorym podzialy na dyscypliny akademickie czy nawet dziedziny kultury traca znaczenie/ madrosc bowiem nie przestaje byc madroscia tylko dlatego, ze jest zakotwiczona w poezji czy religii, a nie jedynie w akademicko zorientowanej filozofii. Ten uniwersalistyczny wymiar ocenianych prac uwazam za ich walor najcenniejszy, wpisuja sie bowiem w coraz czesciej uprawiany model humanistyki integralnej, w ktorej wazniejsza od metodologicznego puryzmu jest sprawa glebszego namyslu nad tajemnica ludzkiego losu.

Z recenzji prof. dr. hab. Ireneusza Zieminskiego