Marek Hłasko opisuje w tej książce swoje życie w Polsce i na emigracji. Pisze o ludziach, których kochał, z którymi pił, i o tych, z którymi siedział w więzieniu. O Pięknych dwudziestoletnich, wydanych w 1966 roku nakładem Instytutu Literackiego w Paryżu, sam autor powiedział, że jest to raczej parodia niż autobiografia. Możemy się zastanowić – co w tym wszystkim jest prawdą, a co zmyśleniem?
