Wysłuchaj mnie

Nigdy nie wątp w to, że zasługujesz na życie. Aneta ma wszystko, co tylko może sobie wymarzyć młoda kobieta – kochającego męża, wspaniałego synka, własny dom i rodziców zawsze chętnych do pomocy. Z radością oczekuje drugiego dziecka. Kiedy jednak rodzi się Emilka, wszystko idzie nie tak, ja powinno. Aneta, zamiast płakać ze szczęścia… wymiotuje, kiedy próbuje przytulić noworodka.

Dziecko wydaje się jej obce, zimne i obrzydliwe. Kobieta nie czuje nic poza chłodem i odrazą, bólem głowy i całego ciała. Sytuację pogarsza fakt, że jej córeczka nie chce ssać piersi. Początkowa nadzieja, że wszystko ułoży się po wyjściu ze szpitala, szybko się ulatnia – w domu Anety zaczyna rządzić jej toksyczna i apodyktyczna matka. Powrotu do pełni sił nie ułatwia jej również rodzinna tajemnica sprzed lat.

Wydaje się, że każdy dzień zbliża członków tej rodziny do nieuchronnej katastrofy. Czy miotająca się w sidłach depresji poporodowej Aneta przekroczy ostatnią granicę? Odwróciła głowę w stronę sąsiadki. Jej widok bardzo ją rozczulił. Kobieta siedziała na łóżku, wpatrując się z ogromną miłością w swoje dziecko. Uśmiechała się przy tym delikatnie.

Gładziła je po włoskach i co chwilę wąchała jego główkę. Aneta poczuła wyrzuty sumienia. Dlaczego ona taka nie jest? Radosna i zakochana w swoim noworodku? To przecież niemożliwe, że aż tak się zmieniła przez cztery lata. Zrozumiałaby swoje podejście, gdyby ciąża była nieplanowaną wpadką. Ale przecież chcieli z mężem drugiego dziecka, a gdy dowiedzieli się, że to córka, czuli się, jakby wygrali szóstkę w totka.

Starszy brat i młodsza siostra. Ich idealny model rodziny. Aneta popatrzyła jeszcze przez chwilę na sąsiadkę i odwróciła głowę do ściany. Tak bardzo chciała coś poczuć. Tymczasem nawet wcześniejszy smutek i irytacja opuściły ją bez pożegnania.