Saga o ludziach ziemi. Wpatrzeni w niebo

Piękna literacka podróż do skrawka Polski sprzed 200 lat. Fascynujące losy rodziny, która potrafiła ocalić miłość i godność. Rok 1816. Przez Kujawy przeszła właśnie epidemia przywleczona przez rosyjskie wojska. Do jednej z wymarłych wsi dziedzic sprowadza nowe ręce do pracy. Osiedlają się tam Antek i Hanka, młode chłopskie małżeństwo.

Liczą na lepszy los: większy kawałek pola, mniejszą pańszczyznę. Walczą o swoją pozycję w nowej społeczności, o niezależność od dworu, uczą się nowinek od holenderskich osadników. Saga o ludziach ziemi to opowieść o czarownicach i śmiertelnych świerkach, o dziadach wędrownych i oszukiwaniu karbowego, o gradach niszczących urodzaj, o chłopskich świętach i radościach, o wierze w Boga i wierze w boginki, o buntach kobiet i mężczyzn, o wolności, na której bohaterom bardzo zależy, a o którą mogą walczyć raczej sprytem niż siłą.

• Antoś, a jak ty myślisz? Ten koniec świata był tylko u nas, w Naczachowie? – Na plebanii też przecież.
• Ale myślisz, że tylko u nas w parafii czy jeszcze gdzieś dalej? W naszej dawnej wsi? Na… Na świecie całym? – Nie wiem, Hanuś.

Może zawrócimy wielebnego spytać? Ale mocniej mu rękę ścisnęłam i pociągnęłam za sobą.

Po co zawracać? Pleban znowu każe w piersi się walić, z czego nic, poza głuchym dudnieniem, nie przyjdzie.

• A czy to nie znaczy, że i pleban grzeszy? – spytałam.
• Skoro i jemu ten znak się pokazał? Antoś aż się przeżegnał na tę bezbożną myśl.

Ja, po namyśle też. Lepiej Panu Bogu się nie narażać, gdy drzewa jawią się już mocno czarniawe na tle ołowianego nieba, a las tylko czyha, aż będziemy bezbronni. Ruszyliśmy szybciej. fragment