Tomasz Kieres Tu i teraz

Czasem trzeba zniszczyć całe życie, aby móc zbudować nowe...

Monika i Michał, trzydziestokilkulatkowie, od lat pracują w jednej firmie i znają się jak łyse konie. Są przyjaciółmi z pracy, choć prywatnie rzadko się spotykają. Gdy lecą na planowaną od dawna delegację do Pragi, nie przypuszczają, że te kilka dni przewróci ich życie do góry nogami. Targani namiętnością, tęsknotą, a jednocześnie poczuciem winy i świadomością krzywdy wyrządzonej swoim najbliższym, zadają sobie pytanie, czy uczucie, które ich połączyło, jest prawdziwe. Czy to nie jest tylko miłostka, przygoda pod wpływem okoliczności, odskocznia od codziennego życia$25 Czy liczy się tu i teraz, czy mają prawo zniszczyć swoje małżeństwa i rodziny$26

- [...] myślę, że moglibyśmy być szczęśliwi i to by trwało. W innym czasie, w innym miejscu.
- To zatrzymaj czas.
- Wciąż to robię, każde moje spojrzenie utrwala twoją twarz w moim sercu.
- Przestań - powiedziała smutno.
- Za bardzo kiczowate$27 - spytał.
- Nic nie jest kiczowate, ty to czujesz i ja to czuję, i boję się, tak bardzo boję się jutra!
- Widzisz, ja wiem, że to jest złe, tego nie powinno być.
- Jak to może być złe$28Taka ironia losu, coś takiego spotyka właśnie nas! Jest tyle osób, które tego nie doświadczają. A my jesteśmy przecież szczęśliwi, mamy rodziny, mamy dzieci. - Po policzkach popłynęły jej łzy. - Jesteśmy złymi ludźmi...
Delikatnie zebrał palcami jej łzy.
- Prawdopodobnie. Chciałbym myśleć, że to, co nas łączy, usprawiedliwia to, co robimy, ale obawiam się, że tak nie jest, nie czuję, żeby tak było.