Kiedy w lutym 1945 zaczęły się powroty do Warszawy, prawie każdy kto dysponował aparatem i materiałami fotograficznymi rzucił się do fotografowania ruin. Zarówno zawodowi fotografowie jak i amatorzy robili to na różne sposoby: jedni tworzyli rygorystyczną dokumentację wszystkich ulic i pozostałości budynków z myślą o przyszłej rekonstrukcji czy procesach wojennych; inni starali się raczej plastycznie oddać grozę i wzniosłość pejzażu, jeszcze inni rejestrowali atmosferę budzącego się do życia miasta. Zofia Chomętowska i Maria Chrząszczowa, obie zawodowe fotografki, dokumentowały Warszawę od wiosny 1945, niezależnie od siebie, choć czasem pracowały.
