Tych dziesięć zarejestrowanych i opublikowanych rozmów to jednocześnie dziesięć szczególnych sytuacji komunikacyjnych pozwalających na zrekonstruowanie losu artysty muzycznego we współczesnej Polsce.
Różne bywają przyjmowane przez rozmówców perspektywy. W przypadku Marii Peszek byłaby to perspektywa feministyczna, potraktowana jednak bardzo osobiście i „autorsko” przez samą artystkę; w przypadku Katarzyny Nosowskiej mówić można o intymnym charakterze rozmowy; Zbigniew Hołdys w swojej rozmowie, a właściwie długim monologu stara się obiektywizować narrację, może dlatego, że ważne są w tym przypadku polityczne konteksty funkcjonowania artysty i jego dzieła; Sławek Wierzcholski przyjmuje styl rozmowy charakterystyczny dla „przyjaznego instruktora”, albo po prostu nauczyciela muzyki; Arkadiusz Jakubik wykorzystuje swój podwójny status aktora/reżysera i wokalisty; Muniek Staszczyk, podobnie jak Tomasz Lipiński, przeplata opowieść o rocku elementami własnej biografii.
