Trzeci tom Dzienników Janusza Zabłockiego, obejmujący lata 1976-1986, został podzielony na dwie części. Pierwsza obejmuje zapiski z lat 1976-1981. Dla Autora Dzienników był to czas wzmożonej aktywności publicznej, w tym również poselskiej. W 1976 r. w efekcie rozbieżności wokół poprawek do konstytucji PRL nastąpił definitywny rozłam w środowisku Znaku". Janusz Zabłocki stanął wówczas na gruncie legalizmu, próbując złagodzić niekorzystne zapisy w ustawie zasadniczej.
Grupa, której przewodził, nie przyłączyła się do nurtu opozycyjnego, lecz w duchu realizmu politycznego" usiłowała uzyskać od władz koncesję na szerszą działalność społeczno-polityczną. W 1980 r.
- na bazie utworzonego w lipcu 1976 r.
Polskiego Klubu Inteligencji Katolickiej - powstał Polski Związek Katolicko-Społeczny. Jego założenia ideowe opierały się na nauczaniu Jana Pawła II i kardynała Stefana Wyszyńskiego. Zabłocki, który w latach 1981-1984 pełnił funkcję prezesa PZKS, starał się też wykorzystać sprzyjający klimat karnawału Solidarności " do reaktywowania w kraju Stronnictwa Pracy. Zakończone fiaskiem zabiegi zostały szczegółowo opisane w Dzienniku.
Janusz Zabłocki był aktywnym uczestnikiem i bacznym obserwatorem sceny politycznej, którą ukazuje z ciekawej perspektywy - nie należał ani do obozu władzy, ani do opozycji. W 1976 r. obrał własną drogę, Czytelnik sam może ocenić, czy okazała się ona słuszna. . . .
