MG Wspomnienia z martwego domu

Wspomnienia z martwego domu to najbardziej osobiste dzielo Fiodora Dostojewskiego.
W 1849 roku Dostojewski za przynaleznosc do Kola Pietraszewskiego zostal skazany na kare smierci przez rozstrzelanie. W ostatniej chwili car zamienil ja na wiezienie polaczone z ciezkimi robotami. Pisarz przebywal na katordze cztery lata, a doswiadczenia zebrane w tym okresie pozwolily mu przedstawic w powiesci obraz zycia w syberyjskim wiezieniu.
Swoje wspomnienia Dostojewski wklada w usta szlachcica skazanego za zabojstwo zony na dziesiec lat ciezkich robot. Opisuje zwyczaje panujace na katordze, relacje miedzy wspolwiezniami, ich historie, zachowania, postawy i charaktery, przedstawia rozne fragmenty katorzniczego zycia (pobyty w szpitalu, handel wodka, swieta, kary cielesne, zachowanie przelozonych, roboty) i wiele sylwetek skazancow. Sa posrod nich ludzie dobrzy, wartosciowi, z ktorymi nawiazuje przyjaznie. Jednak wiekszosc katorznikow to ludzie ponurzy, dumni, ambitni, zawistni, zli i zlosliwi. Awantury, kradzieze i bojki sa na porzadku dziennym, atmosfera moralna panujaca w barakach jest trudna do zniesienia. Wiekszosc skazancow pochodzi ze stanu chlopskiego, do bylego ,,pana" odnosza sie niekiedy z nienawiscia, Aleksandrowi Pietrowiczowi jako bylemu szlachcicowi jest na katordze wyjatkowo ciezko, wrogosc wiekszosci wspolwiezniow i samotnosc - to uczucia szczegolnie doskwierajace mu podczas pierwszych miesiecy pobytu w wiezieniu.