Pietraś Tomasz Oporowscy herbu Sulima

Rodzina Oporowskich herbu Sulima była jedną z najważniejszych familii możnowładczych działających na obszarze tzw. szerokiej Wielkopolski w późnym średniowieczu. Z jej szeregów rekrutowało się m. in. : dwóch szefów kancelarii królewskiej Jagiellonów - podkanclerzy Władysław z Oporowa oraz Andrzej (jego bratanek), dwaj biskupi, w tym prymas Polski, liczni zasiadający w radzie królewskiej wojewodowie i kasztelanowie, posłowie ziemscy, królewscy dyplomaci oraz prałaci i kanonicy kapituł katedralnych. Oporowscy zaliczali się w XV stuleciu stale do stronnictwa dworskiego oraz często angażowali w różne akcje polityczne królów z dynastii Jagiellonów.

Można więc zaliczyć niektórych z przedstawicieli tej rodziny do elity ogólnopolskiej. Początkową cezurą chronologiczną książki jest rok 1339, gdy w źródłach po raz pierwszy pojawił się włodarz łęczycki Stefan, dziedzic Oporowa. Wojewoda łęczycki Mikołaj z Oporowa założył w latach 1399-1424 miasto i zbudował warownię - fortalicjum. Jego syn - Władysław z Oporowa - arcybiskup gnieźnieński wzniósł w Oporowie obronny zamek, istniejący do dziś oraz ufundował w 1453 klasztor oo. paulinów. Z przyczyn genealogicznych opis dziejów tej rodziny kończy się na latach 1540-1542, kiedy zmarli wojewodowie brzeski kujawski Jan Oporowski (młodszy) oraz łęczycki Andrzej Oporowski, przedstawiciele szóstego już pokolenia dziedziców Oporowa.

Zasięg geograficzny książki stanowią miejsca związane z działalnością polityczną i majątkową Oporowskich.