Wyznania Russeaux to jedna z tych bolesnych ksiazek, w ktorych -- jak w Wielkim Testamencie Villona, jak w Listach panny de Lespinasse -- mamy uczucie, iz kladziemy reke wprost na bijacym, chorym sercu ludzkim; uczucie tutaj tym bardziej przejmujace, iz serce to bilo w czlowieku, ktory jak malo kto inny zawazyl na biegu mysli, uczuc i dziejow wielkiej epoki ludzkosci
Odkad istnieje literatura, nikt nie obnazyl w ten sposob swojego wnetrza. Mimo iz wlasnie wplyw Russa rozpetal istna orgie wystawiania na pokaz swojego ja, objasniania samego siebie, istna ekshibicje najtajniejszych drgnien swej istoty, wypelniajaca znaczna czesc literatury XIX wieku, nikt nie dorownal mu co do tego w bezwzglednosci, powiedzmy w bezwstydzie. Trzeba bylo tej chorobliwej, do ostatecznych granic wybujalej pychy, a zarazem tego jakiegos zaru wewnetrznego, podnoszacego chwilami napiecie tonu Wyznan istotnie niemal do sakramentu spowiedzi, aby pisac w ten sposob o swoim zyciu, z jakims dziwnym przeswiadczeniem, iz szczerosc tych kart oczyszcza je z ich szpetoty, a zarazem z cala naiwnoscia i, mozna powiedziec, samouctwem etycznym tego wloczegi, samotnika i proroka, ktory wychowal sie i spedzil mlodosc poza spoleczenstwem, a zetknawszy sie z nim, nie wszedl w nie, ale je rozwalil
