Praca porusza problematykę recepcji sztuk plastycznych w pisarstwie Jana Józefa Szczepańskiego i Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. Wyrażone w diariuszowych notkach, esejach i opowiadaniach opinie pisarzy dotyczące kondycji sztuki stają się przedmiotem analizy. Autorka ukazuje, że refleksja prozaików zmierzała do stworzenia dyskursu o charakterze filozoficznym, który stawia zasadnicze dla estetyki pytania: kim jest artysta, jakie są źródła artystycznego powołania, czym wreszcie jest sztuka.
