Kiedy w 1147 r. papież Eugeniusz III ogłosił krucjatę przeciwko pogańskim Słowianom zamieszkującym tereny wzdłuż zachodniego wybrzeża Bałtyku, rozpoczął się nowy etap ekspansji chrześcijaństwa rzymskiego w Europie. W ciągu następnych dekad ludy żyjące dalej na wschód - w Liwonii, Estonii, Finlandii i Prusach - stały się celem nowych misji i kampanii podejmowanych przez arcybiskupów, biskupów i książąt sąsiednich krain, nawróconych na chrześcijaństwo niewiele wcześniej. Mimo iż próby podboju i nawrócenia krajów bałtyckich często napotykały znaczny opór, ostatecznie udało się włączyć rejon wschodniego Bałtyku w obręb Kościoła rzymskokatolickiego oraz zachodnioeuropejskiego społeczeństwa. Praca opisuje powstawanie i ewolucję papieskiej polityki dotyczącej krucjat bałtyckich w ich pierwszym stuleciu - od ogłoszenia przez Eugeniusza III wyprawy krzyżowej przeciwko pogańskim Słowianom w 1147 r.
do końca pontyfikatu papieża Innocentego IV w 1254 r.
