Dom bez wspomnień

Donato Carrisi – najpopularniejszy wloski autor thrillerow – powraca z nowa hipnotyzujaca zagadka! Kontynuacja fenomenalnego „Domu glosow”, druga powiesc z psychologiem dzieciecym Pietro Gerberem w roli glownej. owe powiesci Carrisiego sprzedaly sie ponad 3 milionach egzemplarzy w ponad dwudziestu krajach swiata. Trzy z nich zostaly z sukcesem zekranizowane przez samego autora – filmowa wersja jestem otchlania trafi do polskich kin wiosna 2023 roku. Sluchaj uwaznie az do samego konca… W lesie w Piekielnej Dolinie odnaleziony zostaje maly chlopiec. Wszyscy stracili juz nadzieje, ze kiedykolwiek zobacza go zywego.

Tymczasem dwunastoletni Nico, z wyjatkiem tego, ze nic nie pamieta, ma sie zdumiewajaco dobrze. Ktos ewidentnie o niego zadbal, nakarmil go i ubral. Nie wiadomo jednak kto, bo Nico uparcie milczy. Jego umysl wydaje sie nieprzenikniony. Chlopiec tylko pozornie wrocil, tak naprawde jest gdzies daleko, w jakims ciemnym mrocznym miejscu.

Jedyna osoba, ktora moze do niego dotrzec i rozwiazac zagadke jego zaginiecia i tajemniczego pojawienia sie, jest Pietro Gerber, najbardziej ceniony hipnotyzer we Florencji. Jego zadaniem bedzie przenikniecie do umyslu dziecka i poznanie jego historii. I choc wydaje sie to niemal niemozliwe, Pietro odnosi sukces. Jako wybitny specjalista, hipnotyzer szybko identyfikuje wyzwalacz – bodziec zewnetrzny: gest, kombinacje slow – ktory wywoluje reakcje Nico.

Ale kiedy chlopiec zaczyna opowiadac swoja historie, Gerber zdaje sobie sprawe, ze wlasnie otworzyl na osciez drzwi do dawno zapomnianego pokoju. To oczywiste, ze nie ma wiele czasu na uratowanie Nico. Wkrotce obaj moga zostac uwiezieni w ciemnym lesie, w ktorym rzadza reguly magii i iluzji/ ktory caly jest smiertelnie niebezpieczna prestidigatorska sztuczka. . . Bo glos, ktory Pietro Gerber slyszy podczas seansu hipnozy, jest glosem chlopca, ale historia, opowiadana przez Nico, nie jest jego wlasna historia. Ukonczyl wydzial prawa ze specjalizacja z kryminologii i behawioryzmu/ tematem jego pracy magisterskiej byli – jakzeby inaczej – seryjni mordercy, w szczegolnosci Luigi Chiatti, slynny Potwor z Foligno, zabojca dzieci.

W trakcie studiow Carrisi zalozyl grupe teatralna Vivarte, dla ktorej napisal cztery sztuki i dwa musicale. Jako powiesciopisarz zadebiutowal w 2009 roku kryminalem „Zaklinacz”. Ksiazka odniosla ogromny sukces komercyjny – ponad dwiescie piecdziesiat tysiecy egzemplarzy sprzedanych w samych Wloszech, przeklady na dwadziescia jezykow, publikacje w dwudziestu trzech krajach. We Francji, dzieki „Zaklinaczowi”, znalazl sie w gronie trzech finalistow prestizowej nagrody literackiej Prix des lecteurs. W kolejnych latach opublikowal jedenascie powiesci – wchodzace w sklad nowej serii thrillery:

„Trybunal dusz”, „Lowca cieni” oraz „Wladca ciemnosci”, sequel „Zaklinacza” zatytulowany „Hipoteza zla”, przeniesione na ekran „Dziewczyne we mgle” (ktora przyniosla Carrisiemu wloskiego Oskara - statuetke Davida di Donatello za najlepszy debiut rezyserski) i „W labiryncie”, a takze „Gre zaklinacza”, „Dom glosow”, „Jestem otchlania”, „Dom bez wspomnien” oraz niewydana jeszcze w Polsce „La donna dei fiori di carta”. Wloskie kryminaly maja swoja specyfike – sa rownie bogate w emocje, bardzo roznorodne i czesto skrajne jak sami Wlosi.