Kinematografia japońska od chwili narodzin była związana z literaturą piękną i teatrem. Wytwórnie z upodobaniem sięgały po powieści lub sztuki, prezentowały skrócone wersje przedstawień i zatrudniały aktorów z doświadczeniem scenicznym. Wielkim powodzeniem cieszyły się dramaty rodzinne, których akcja rozgrywała się we współczesnej scenerii, dzięki czemu twórcy mogli pokazać zasadnicze problemy związane z procesem modernizacji społeczeństwa. W okresie powojennym ważną rolę odgrywały ekranizacje utworów społecznie zaangażowanych oraz rozrachunkowych, pokazujących okrucieństwo wojny. Większość artykułów zebranych w niniejszym tomie została poświęcona filmom zrealizowanym właśnie w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, ale czytelnik ma okazję zapoznać się również z adaptacjami powieści pisarzy młodego pokolenia, Banany Yoshimoto i Harukiego Murakamiego, których książki ukazywały się w polskich przekładach.
