Józef Chełmoński (1849-1914) - i jako człowiek, i jako artysta - lubił się wyróżniać, chadzał własnymi drogami, był wierny tylko sobie, stąd sprzeczne opinie na jego temat. Naturalizm i bezkompromisowość młodzieńczych płócien i odrzucenie utartych kanonów piękna czyniły jego wizję świata trudną do zaakceptowania przez ukształtowanych wedle akademickich norm krytyków. Rozgoryczony i niezrozumiany w warszawskim środowisku, udał się do Paryża, gdzie zdobył uznanie i sławę. Po powrocie do kraju stopniowo odsuwał się od świata, przyjaciół i bliskich, skupiając się całkowicie na swojej twórczości. W dziejach polskiego malarstwa zapisał się przede wszystkim jako twórca niezrównanych, nastrojowych pejzaży.
