In Rock Metallica Tom 2 1991-2015 Prosto w czerń - Paul Brannigan, Ian Winwood

Za sprawą debiutanckiego albumu Kill Em All z 1983 roku ,,Metallicę" okrzyknięto najszybszym i najcięższym zespołem metalowym na Ziemi Trzy lata później, przełomowy album Master of puppets sprzedał się w nakładzie miliona egzemplarzy bez promocji singlowej, bez teledysku ani bez żadnego wsparcia mainstreamowego radia czy telewizji, sprawiając, że kwartet z ,,Bay Area" stał się najważniejszym zespołem dekady. Gdy w 1991 roku ukazał się piąty, niezatytułowany album - powszechnie nazywany ,,Czarnym Albumem" - ta bezkompromisowa i niezależna grupa stała się międzynarodową gwiazdą. Ale nawet gdy ,,Metallica" poruszyła tektonicznymi płytami, na których opierała się muzyka popularna, jej fani byli jej wierni z takim oddaniem, które zadziwiało nawet w świecie nowoczesnego metalu. Mając w pamięci bezwzględne oddanie fanów, zespół wykorzystał europejską trasę z lata 1993, by wydać niezwykle bezczelną deklarację. Znalazła się ona na czarnych podkoszulkach, które można było nabyć 5 czerwca w punktach z pamiątkami, rozstawionymi w miejscu koncertu. Na przedzie widniały oblicza czterech muzyków zespołu, każdy z nich miał skrzyżowane ramiona, co przywodziło na myśl wizerunek flagi pirackiego okrętu. Ale to słowa umieszczone z tyłu tak naprawdę przyciągały uwagę: ,,Narodziny. Szkoła. Metallica. Śmierć". Ktoś mógł próbować zastąpić trzecie z tych czterech słów nazwą innego zespołu, ale liczba grup, które miały prawo twierdzić, że życie składa się tylko z tych czterech elementów, z których tylko jeden jest kwestią wyboru, była niezmiernie mała. Może ,,The Clash". Pewnie ,,Nirvana". Z pewnością ,,The Grateful Dead". Różnica polega na tym, że te zespoły już nie istnieją, ich reputacja nabrała połysku za sprawą nostalgii. ,,Metallica" zaś wydała taką deklarację nie tylko w czasie teraźniejszym, ale też w momencie, gdy nie brzmiała ona niemądrze. Robiąc to, zespół wyniósł sam siebie, nie umniejszając swojej publiczności. Zamiast zabrzmieć arogancko, ,,Metallica" wykazała się empatią. To deklaracja z typowymi dla zespołu tupetem i werwą. Dwie dekady później zespół wciąż może wygłosić podobną deklarację. A to jest historia tej niezwykłej grupy. Paul Brannigan i Ian Winwood to dwaj czołowi brytyjscy dziennikarze muzyczni. Brannigan jest redaktorem portalu ,,TeamRock.com", a także autorem bestsellerowej według ,,Sunday Times" biografii Dave'a Grohla Oto moje (po)wołanie. Winwood zaś pisze dla magazynów ,,Rolling Stone", ,,Guardian", ,,MOJO", ,,Kerrang!", ,,NME", a także współpracuje z BBC. Pierwszy tom biografii zespołu ukazał się w 2013 roku, spotykając się z entuzjastycznym przyjęciem. ,,Sunday Times", ,,NME" i ,,Independent" uznały go za muzyczną książkę roku.