Napoleon V W pancerzu przez wieki Z dziejów wojskowości polskiej i powszechnej - Praca zbiorowa

Od najdawniejszych czasĂłw wojenna praktyka narzucała uczestnikom walk zarĂłwno konieczność rażenia przeciwnika, jak i chronienia się przed jego ciosami i pociskami. Stąd brały się niezliczone pomysły na stworzenie osłon, ktĂłre dawałyby skuteczne zabezpieczenie przed niszczącą siłą broni zaczepnej. Poza wszelkiego rodzaju warownymi budowlami stałymi czy polowymi, najlepszym rozwiązaniem w tym zakresie okazały się ruchome elementy indywidualnego wyposażenia, ktĂłre określa się mianem uzbrojenia ochronnego. Skonstruowane najczęściej, choć nie wyłącznie, z metalu, niekiedy okrywały walczących âod stĂłp do głĂłwâ, czasem zaś osłaniały tylko wybrane partie ciała, szczegĂłlnie narażone na urazy. Podobne zabiegi podejmowano też w odniesieniu do wierzchowcĂłw uczestniczących w starciach zbrojnych.

Innym osiągnięciem w tej dziedzinie było opancerzenie okrętĂłw i wozĂłw bojowych, ktĂłre miały dawać ochronę całym zespołom uczestnikĂłw zbrojnych zmagań. Tego rodzaju zjawiska, stale obecne w dziejach wojen i wojskowości, z pewnością zasługują na szczegĂłlną uwagę i stanowią ważny problem badawczy.