Praca poświęcona jest nowym ruchom społecznym, jakie pojawiły się w ostatnich latach, po wybuchu ogólnoświatowego kryzysu w 2008 roku. W wielu miejscach stał się on kryzysem nie tylko gospodarczym, ale i społecznym. Zarówno kryzys gospodarczy, jak i społeczny są wydarzeniami głęboko politycznymi, ale kryzys społeczny dotyka polityki także w jej bezpośrednim wymiarze. Skutkuje często upadkiem rządów, przeorganizowaniem systemu partyjnego itp. W przypadku głębokiego kryzysu społecznego zmiany w tej sferze mogą być dużo poważniejsze. Kryzys ostatnich lat jest także kryzysem ideologicznym. Kryzys gospodarczy często więc staje się podłożem dla kryzysów politycznych, jak i społecznych. Otwiera możliwości tworzenia ruchów społecznych zarówno na poziomie chęci włączania się w nie po stronie potencjalnych uczestników, jak i w wyniku destabilizacji politycznej i ideologicznej po stronie sprawujących władzę publiczną.
Autor omawia przebieg procesu rewolucji i kontrrewolucji w świecie arabskim, działalność ruchu indignados w Hiszpanii, Tea Party i Occupy Wall Street w Stanach Zjednoczonych oraz nowe aspekty aktywności związków zawodowych w takich państwach jak Nigeria, Indie i kraje Europy Południowej.
