Tytułowa przyszłość nie jest końcem wszystkiego, tylko częścią naturalnego i kulturowego porządku: punktem przecięcia struktury dziejów i struktury kosmosu. Nie chodzi o niemożliwą prognozę, tylko o wstępny namysł, w którym jest miejsce zarówno na obawy, jak i nadzieje. Zebrane w książce szkice (poświęcone ciszy, milczeniu, kulturze i Bogu) są próbą przyjrzenia się nie wprost tajemniczości tego, co zawsze nadchodzi i nigdy nie jest. Przyszłość jest w końcu nie tylko katastrofą.
Jest również początkiem: prawdziwością tego, co nieznane.
