Powieść pt. Z siedmioletniej wojny stanowi ostatnie ogniwo tzw. trylogii saskiej J. I. Kraszewskiego. Podobnie jak we wcześniejszych częściach ,,cyklu" - Hrabinie Cosel i Brühlu - także i tutaj mamy do czynienia z barwnym i sugestywnym opisem czasów panowania Wettynów.
Tym razem autor w pasjonujący sposób opowiada o początkach politycznej rywalizacji między Prusami a Saksonią. Jednakże o literackiej wartości utworu nie decydują tylko: ani klarowny przekaz ideowy, ani też wiarygodnie naszkicowane tło historyczne i obyczajowe. Ostatnia część ,,trylogii saskiej" uzyskuje pełnię swych epickich walorów przede wszystkim dzięki intrygującym wątkom fabularnym, które przydają jej cech powieści przygodowo-awanturniczej. Przebiegając ogród, pałac, gmachy, kawaler de Simonis osłupiał, oniemiał i zaczynał nabierać takiego pojęcia o potędze Brühla i Saksonii, że mu się Prusy wydały zuchwałymi, śmiejąc się porywać na te splendory.
(...) Niepojętym i to było dla niego, że gdy w Sans-Souci i kołach wyższych nad Spreą wszystko zdawało się zbierać na wojnę i do niej gotować, tu nic nie widać było, co by ją przeczuwać dozwalało. (...) Dwa takie światy musiały z sobą wystąpić do walki, choćby Szląska do zdobycia i utrzymania, Czech do zawojowania, Saksonii do wyssania nie było. Zło w dwóch odmiennych postaciach musiało wystąpić do boju i niszczyć się wzajemnie.
