Trzecia część wspomnień obejmująca lata 1956-1972. Wydawało się, że opresyjna władza nie da rady zmanipulować typowego młodego buntownika. Wydawało się także, że wzorowemu uczniowi i absolwentowi wzorowego liceum (jedenastolatki) nie będzie trudno przebrnąć przez studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Tymczasem w jego przypadku system szkolnictwa średniego i wyższego zamienił te studia w koszmar. Widział w tym swoją winę, bo jego koledzy nie tylko dawali sobie radę, ale robili kariery i zapowiadało się, że niektórzy rozsławią imię Polski w świecie.
Tylko dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności nie skończył jako drwal w Bieszczadach. Dopiero po kilku latach odzyskał wiarę w siebie i po ukończeniu elektroniki medycznej na Politechnice Warszawskiej zaczął pracować w instytutach PAN-owskich i w przemyśle. Mimo zawodowych sukcesów przez cały czas miał wewnętrzne przekonanie, że jego praca nie ma sensu, że nie można żyć w ustroju, który ogranicza twórczą aktywność. Wybrał wewnętrzną emigrację i żył marzeniami, przede wszystkim myśląc o lepszej przyszłości dla swoich dzieci. Skorzystał z pierwszej sposobności, by wyrwać się z klatki, którą była dla niego Polska Rzeczypospolita Ludowa.
Andrzej Marceli Cisek okres II wojny światowej spędził wraz z rodziną na zesłaniu w Związku Sowieckim. Po maturze w Liceum Ogólnokształcącym im.
