W czas zły (,,dobrej zmiany") wybieram Mirona Białoszewskiego. Dlatego, że jestem głęboko przekonany, iż powiedział on o świecie i moim w nim byciu więcej, niż napisali o jego dziele i legendzie komentatorzy tej twórczości, czyli że jego dzieło ciągle ,,rośnie", ,,otwiera się" na nowe konteksty, nowe interpretacje, na - jakby powiedział Harold Bloom - rozmnażanie dezinterpretacji. Wybieram Białoszewskiego, bo według stereotypu, starannie zresztą przez współtwórcę Teatru Osobnego pielęgnowanego, ,,osobność" jest znakiem wyróżniającym tę twórczość. Osobność oznaczająca doświadczenie wykluczenia, nieobecności, ,,nieprzydatności", ,,nie-bycia w świecie (społecznym)". W Białoszewskim interesuje mnie nie ,,koślawość" lub ,,maesteria" języka, w Białoszewskim interesuje mnie... Biało- szewski, sposób, w jaki umiejscawia się jego podmiot w świecie, w jaki pojmuje on swoje ,,bycie-w-świecie", bycie artystą.
Józef Olejniczak
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
