PIW Charaktery

,,Chwala jednych jest, ze pisza dobrze, a innych, ze sie do tego nie zabieraja" stwierdza w swoich Charakterach Jean de La Bruyere, francuski eseista zyjacy w epoce Ludwika XIV. A ze sam robil to po mistrzowsku, jego ksiazka, bedaca zbiorem obserwacji i anegdot z Dworu (Wersalu) i Miasta (Paryza), w ciagu szesciu lat doczekala sie osmiu (!) wydan, a on sam zostal przyjety w poczet Akademii Francuskiej. Pisal krytycznie, ale prawdziwie. Jego czlowiek jest wiec daleki od idealu, to istota, ktora znamy z autopsji: zmienna, samolubna, prozna i egoistyczna.
W aforyzmach i maksymach de La Bruyere'a potrafil wzbic sie na wyzyny uogolnienia, ale w nastepujacych scenkach nie gardzil juz konkretem z krwi i kosci. Dlatego Charaktery zaludniaja cale tlumy postaci, w ktorych XVII-wieczni czytelnicy bez trudu rozpoznawali owczesnych dworzan, bogaczy i innych bywalcow salonow. mial niezwykly talent obserwatorski, a jego spostrzezenia (chocby to o dwoch sposobach odnoszenia sukcesow w zyciu: albo dzieki wlasnej pracowitosci, albo przez glupote innych) zachowuja nieprzemijajaca aktualnosc i atrakcyjnosc. To znak, ze mamy do czynienia nie tylko celnym spostrzezeniem, ale tez z literatura najwyzszych lotow.