Helion Korona alpejskich czterotysięczników

Czterotysieczniki - Na dachu Alp

U zródla kazdego pragnienia zdobycia góry lezy okreslona wrazliwosc estetyczna. Reagujemy na sile, z jaka te majestatyczne budowle natury przyciagaja nas do - potencjalnie niegoscinnego, ale i nietknietego reka ludzka - srodowiska, tworzac harmonie sportu i ruchu. Kazdy wspinacz ma swoje ulubione góry. Niektórzy te swoje ,,naj" wybieraja w sposób prosty - ze wzgledu na ksztalt, kolor czy budowe geologiczna. Gusta innych zadowoli dopiero ciekawa lokalizacja szczytu czy historia eksploracji jego scian. Nawet bezwzgledna wysokosc góry moze byc istotnym czynnikiem w wyborze wspinaczkowego celu: wszak to nie tylko prosta informacja geograficzna, ale tez wiele mówi o jej wielkosci w porównaniu do sasiednich szczytów, o jej charakterystyce, a co za tym idzie takze o tym, ile wysilku bedzie trzeba wlozyc w zdobycie wierzcholka. Gdy pod uwage bierze sie caly masyw lub pasmo górskie, najwyzszy szczyt bedzie prawdopodobnie mial te walory, które w mgnieniu oka przyciagaja uwage wspinaczy: najwieksza sciana, najwyzsza gran, najdluzszy lodowiec. Pelna skrajnosci natura srodowiska wysokogórskiego - urocza w sloneczny dzien i straszliwa w czasie burzy - powoduje swoisty rodzaj fascynacji, któremu, gdy raz sie ulegnie, trudno od niego uciec. Takie srodowisko wysokogórskie w Alpach zazwyczaj mozna znalezc powyzej 3 tysiecy metrów. Istnieje pewna ilosc szczytów, które siegaja 4000 metrów, sposród tylko garstka przebija sie przez bariere 4500 metrów, a jedynie Mont Blanc zbliza sie do 5000 metrów. Pomimo iz ich wysokosc to zaledwie polowa tej, na jaka wznosza sie wierzcholki w Himalajach, tutejsze czterotysieczniki nazywane sa ,,Alpejskimi Gigantami". Sa pelne majestatu i slawy, jaka zapewnia im bogata historia ich zdobywania.