Każdy dramat samobójczy dzieje się w umyśle unikalnej jednostki. Edwin Shneidman Justyna Ziółkowska analizuje w swojej książce indywidualny i osobisty wymiar zachowań samobójczych. Oddając głos osobom, które podjęły nieskuteczną próbę samobójczą, zyskuje niezwykle cenną i dotychczas nieobecną w literaturze przedmiotu perspektywę. Autorka bada narracje pacjentów dotyczące ich myśli samobójczych, decyzji o samobójstwie, samobójczej próby, postawy wobec dokonanego zamachu oraz konstrukcji przyszłości. Przyjęty w pracy paradygmat jakościowy stanowi kontekst dla wyników badań ilościowych oraz uzupełnia wciąż znikomą wiedzę na temat doświadczeń związanych z zachowaniami samobójczymi.
W książce chcę się skupić na pomijanym we współczesnej suicydologii doświadczeniu jednostki. Skupiając się na indywidualnym poziomie doświadczeń chcę badać, jak myśli i czyny samobójcze są reprezentowane przez osoby hospitalizowane z ich powodu. Chcę w ten sposób sięgnąć do założeń przyjmowanych przez twórcę suicydologii - Edwina Shneidmana, który argumentuje, że kluczem do zrozumienia samobójstwa jest skupienie się na zwykłych słowach, jakich używają w swoich codziennych opowieściach osoby nękane samobójczymi pragnieniami. Choć prace Shneidmana są podstawą współczesnej suicydologii, niewielu autorów skupia się na dyskursywnej warstwie reprezentacji czynów samobójczych. Potencjał takiego podejścia jest jednak duży, ponieważ wiedza o myślach i czynach samobójczych jest zawsze mediowana przez język.
