3 Dywizja Piechoty odziedziczyła kwatery po 1 Dywizji Piechoty, która już odeszła do strefy walczących armii (zone des Armees). Były to kwatery bardzo skromne, wiejskie, często po stodołach i strychach. Żołnierze 1 DP niemało wycierpieli na tych kwaterach podczas ciężkiej zimy 1940 roku, zwłaszcza przy chronicznych brakach umundurowania. Sytuacja 3 DP była o tyle lepsza, że była już wiosna, w Bretanii na ogół ciepła. Zresztą wojska początkowo było mało, a prawdziwa wytężona praca organizacyjna zaczęła się dopiero z początkiem czerwca, kiedy zaczęła napływać w większym stopniu kadra oficerska i podoficerska oraz masowo rekruci z rejonów poborowych.
. . Publikacja stanowi pamiętnik Tadeusza Zieleniewskiego, dowódcy 3. Dywizji Piechoty we Francji oraz historię samej dywizji. Publikacja powstała we współpracy z Urzędem ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego.
