Nowa szczerość to koncepcja starająca się opisać współczesne kino, literaturę, teatr, muzykę… Badacze zauważyli, że nastąpił odwrót od ironii, dystansu czy wręcz cynicznej obojętności oraz formalnej wirtuozerii w stronę bezpośredniości wyrazu, emocji, minimalizmu środków wyrazu, swoistego neoromantyzmu. Pionierem takiego myślenia był David Foster Wallace, ale od czasu pojawienia się jego eseju powstały kolejne teksty, jak Szkic o metamodernizmie Timotheusa Vermeulena i Robina van den Akkera – publikowany w numerze po polsku. Często ta nowa szczerość też jest konstrukcją, ponieważ wynika z „poinformowanej naiwności”. Pozwala jednak na lepszy kontakt człowieka z samym sobą i jego otoczeniem. Koncepcja ta pokazywana jest na licznych przykładach, jak:
projekty modowe Simona Jacquemusa, sztuki Weroniki Szczawińskiej, ogródek Bogusława Bachorczyka, malarstwo Patryka Różyckiego, proza Doroty Kotas, fotografie Pawła Żaka czy sampling Billie Eilish.
