16 listopada 1945 r. w Londynie przedstawiciele 37 państw (w tym Polski) powołali do
życia UNESCO (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization), czyli
Organizację Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury. Dziś organizacja
zrzesza 193 państwa członkowskie oraz 7 państw stowarzyszonych. W 1976 r. zainaugurowano
program Światowego Dziedzictwa UNESCO, którego efektem jest Lista Światowego
Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO.
Na Liście UNESCO mogą zostać umieszczone dobra kulturalne, a więc m.in. dzieła architektury
rzeźby i malarstwa, budowle o charakterze archeologicznym, jaskinie mające wyjątkową,
powszechną wartość z punktu widzenia historii, sztuki lub nauki oraz miejsca zabytkowe,
czyli wspólne dzieła człowieka i przyrody. Każde musi mieć wyjątkową wartość
uniwersalną, uznaną w oparciu o jedno ze ściśle określonych kryteriów. Jest ich w sumie
dziesięć sześć dla zabytków kulturowych i cztery dla zabytków przyrodniczych.
Obecnie na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO widnieje
1121 obiektów w 167 krajach (stan na rok 2019), w tym 869 obiektów dziedzictwa
kulturowego, 213 przyrodniczego i 39 mieszanych. Wśród nich znajduje się 16 polskich zabytków
(w tym dwa transgraniczne). To właśnie obiektom z Polski poświęcono karty tej
książki, opisując ich wygląd i historię oraz ilustrując wspaniałymi fotografiami.
