Juliusz Słowacki (1809-1849) - poeta, dramaturg i epistolograf. Urodził się w Krzemieńcu, pochodził z inteligenckiej rodziny, jego ojciec, Euzebiusz, był profesorem literatury w Liceum Krzemienieckim i Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim, zaś matka, Salomea z Januszewskich, osobą o dużej kulturze literackiej i osobistej. Słowacki to jeden z najwybitniejszych twórców polskiego romantyzmu, obok Mickiewicza i Krasińskiego, jest uznawany za jednego z wieszczów narodowych. W twórczości swojej podejmował tematy walki narodowo-wyzwoleńczej, egzystencjalne rozterki i refleksje człowieka uwikłanego w machinę historii. Zmarł 3 kwietnia 1849 r. w Paryżu. W 1927 r. sprowadzono prochy poety do kraju, spoczął w krypcie na Wawelu, obok Adama Mickiewicza. Twórczość Juliusza Słowackiego jest bardzo różnorodna i nie da się jej sklasyfikować jako jednego modelu literackiego. Jego liryki przechodzą kilka etapów, w trakcie których dokonuje się ewolucja od sentymentalizmu, przez romantyczny bajronizm, aż po rewolucyjny romantyzm, skupiony na tematyce narodowej i patriotycznej, a pod koniec życia genezyjski mistycyzm.
W niniejszym zbiorze znajdują się m.in. utwory:
- Oda do wolności,
- Piramidy,
- Grób Agamemnona,
- Testament mój,
- W pamiętniku Zofii Bobrówny,
- Do Ludwika Norwida,
- Sowiński w okopach Woli.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
