Iwona Mickiewicz patrzy na świat z niewinnym poczuciem humoru, nie zamierza osądzać ani złorzeczyć. Wyraża po prostu i wprost swoje zdumienie nad rzeczy istnieniem, które zakorzenia się w asocjacjach językowych, prowadząc z nim meandryczne dyskursy. Stwarza własny świat poprzez działania na języku, zderzając ze sobą słowa i obrazy.[...]
To autorka, która pisze obrazami i maluje słowem. Przenosi teatr na płaszczyznę wizualną i rozszerza granice dramaturgicznych poszukiwań.
