[Ten tomik wierszy to] starannie przemyślana całość, będąca monologiem Witkacego, który wciela się w różne role: malarza, portrecisty, dramaturga, powieściopisarza, teoretyka sztuki, filozofa, kokainisty. Powraca do lat dzieciństwa i młodości, wspomina rodziców i przyjaciół, kochanki i klientów firmy portretowej. Odwołuje się do swoich utworów i przypomina ich bohaterów. Stara się dokładnie objaśnić tajemnice Teorii Czystej Formy oraz tajniki swego warsztatu malarskiego. I stanowczo, nie przebierając w słowach, przestrzega nas, jak to ongiś czynił, przed utratą tego, co decyduje o naszym człowieczeństwie: zdolności do przeżywania uczuć metafizycznych. Janusz Degler
