"Poezja jest największym przysmakiem Ludwika Lewina. Wiersze pisze od niepamiętnych czasów, choć niechętnie się nimi dzieli z obcymi. Rubaszny i tkliwy dla przyjaciół, takim też jest poetą. Jego metafory potrafią wystrzelić jak katedry gotyckie, sięgnąć mitu, ale i zasiąść przy zastawionym stole, a nawet znaleźć się pod nim. To poezja najszlachetniejszych intuicji i odczuć, która bez zbędnego mędrkowania próbuje zrozumieć cokolwiek z otaczającego nas świata.
