Podmiot w wierszach Marcina Niewirowicza nie ustaje w dociekliwych zmaganiach ze światem. Próbuje się do niego przyswoić, więc notuje sińce, a potem je leczy w samotnych ,,leżeniach". ,,Obmapowując" rzeczywistość po Mironowemu - bada własną nieadekwatność, nieprzystawalność do świata. Niewirowicz - autor świetnych fotografii - nie wypuszcza z rąk aparatu, także kiedy pisze. W poezji kadruje wolno i spokojnie. Z precyzją minimalisty wykrawa zdjęcia jawy ze snu języka.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
