Nóż z Odessy

Nóż z Odessy to zbiór wierszy na pozór apoetyckich, zbliżonych graficznie (długi wers) i językowo (kolokwializmy) do prozy. Także budulec tej poezji - życie, rzeczywistość - wydaje się prozatorski. W jednym z wierszy tego tomu poeta powiada jednak, iż życie nie jest powieścią. Życie jest wierszem, chociaż szczególnie rozumianym. Swoje teksty bowiem Einzinger buduje z gruzu, który gromadzą dni, z odprysków rzeczywistości:

z zasłyszanych zdań, strzępów myśli, fragmentarycznych sekwencji retrospektywnych, z popkulturowych cytatów, z rozmaitych mikroscenek, ze zdarzeń banalnych czy - lepiej - marginesowych, uchodzących naszej uwagi. Rola ja lirycznego jest tu świadomie ograniczona, podmiot liryczny to swego rodzaju ukryty montażysta, rejestrujący różne przejawy rzeczywistości i zestawiający je ze sobą bez szczególnego związku i komentarza - jako rzeczy równoznaczne - w swoisty poetycki multisensoryczny klip, by posłużyć się określeniem jednego z krytyków. Ta poetyka dowolności otwiera ogromne obszary wolności przed czytelnikiem, który staje się w ten sposób aktywnym uczestnikiem procesu twórczego, może jeszcze inaczej niż autor porządkować opisane zdarzenia w lekturze oraz inaczej je interpretować.