Zbiór wierszy, w tym dotąd nieznanych, które zachowały się w rękopisie. Debiutowała w 1936 roku zbiorem Wiersze i proza. Na kolejny tom czytelnicy musieli czekać 22 lata. W czasie wojny pracowała jako robotnica, kelnerka, salowa w szpitalu, roznosicielka pieczywa. Po wojnie stale współpracowała z Polskim Radiem, pisała scenariusze do filmów animowanych, sztuki poetyckie i wiersze dla dzieci.
Choć wcześnie została pisarką, dopiero po sześćdziesiątce znalazła język, którym potrafiła nazwać cielesność i doświadczenie miłości oraz macierzyństwa – wyzute z romantyzmu. Była nowatorką, która dokonała przełomu w poezji polskiej. Tom "Jestem baba" wstrząsnął publicznością: jako pierwsza zaczęła o losie kobiety i jej uczuciach mówić głosem kobiety. Żyła pełnią życia i o pełni życia pisała:
w erotykach, utworach o cierpieniu i o radości. Kolejny zbiór wierszy, "Budowałam barykadę", stanowił jednoosobową rewolucję. Trzydzieści lat zabrało Świrszczyńskiej szukanie środków, by wyrazić przeżycia z czasów powstania warszawskiego. Już w czasie okupacji czuła, że język jej przedwojennej poezji nie wystarcza na opisanie rzeczywistości. Po latach Czesław Miłosz uznał ją, obok Mirona Białoszewskiego, za wielką odnowicielkę poetyckiej polszczyzny.
Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
