Tomem Włóczęgi duchowe Wojciech Kudyba po kilkuletniej przygodzie z prozą (powieści Imigranci wracają do kraju, dyptyku Pułascy oraz opowiadaniach zebranych w tomie Po drugiej stronie świata) wraca do poetyckiego matecznika. Włóczęgi duchowe, są wyborem wierszy z lat 1990-2025, który przynosi nie tylko najlepsze teksty (m. in. z arcydzielnych Gorców Pana czy pamiętnego W końcu świat), ale też absolutnie premierowe wiersze. Przestrzeń w liryce Wojciecha Kudyby ma wiele wymiarów. Zachowuje pozory ścisłej topografii miejsc, ale też sięga poza nasze zwykłe doświadczenie. Jest ona uporządkowana i zarazem chaotyczna.
Ma postać rozrastających się od centralnego punktu kręgów, ale również labiryntu. Wiedzie w głąb świadomości i prowadzi w górę ku transcendencji. Poezja Wojciecha Kudyby rozgrywa się między pewnością dotknięcia ziemi a błądzeniem poszukiwaniem, bowiem w tych wierszach człowiek nieustannie stara się odczytać tajemną mowę rzeczy, zmierzyć z niepoznawalnym, odgadnąć Boskie przesłanie. Znaki są na pół zatarte, lecz nie ma wątpliwości, że należy się wczytywać w przejrzysty szyfr śniegu, wsłuchiwać w mowę rzecznego pomostu. Cały świat jest bowiem przesłaniem.
Wojciech Ligęza
