Istota ryżu Michael Booth

Kto zgadnie, jaki jest najpopularniejszy alkohol na świecie$1811 Jak zamienia się wodorosty w idealnie cienkie, kwadratowe arkusze nori$1812 Jeśli Japończyk przychodzi na czas, to dlaczego jest spóźniony$1813 Jaki wybór co do ścieżki kariery ma przedstawiciel 24. pokolenia rodzinnej firmy piekarskiej liczącej pięć wieków$1814 Jak smakuje kompot z fasoli$1815 Czym jest wszechobecne w Japonii tare$1816 Poznajcie oszałamiające bogactwo japońskiej kuchni - jej smaków, zapachów i rytuałów! Autor książki Sushi i cała reszta po dziesięciu latach wraca do Japonii, by zgłębić kulturę jedzenia tego kraju i lepiej poznać jego mieszkańców. W nieco ponad trzy miesiące Michael Booth wraz z rodziną przemierza całą Japonię: od podzwrotnikowej Okinawy na południu po Hokkaido na chłodnej północy. Na ich radarze znajdują się również Nagoja, Gifu, Nagano i japoński region winiarski Yamanashi.

Po drodze poznają nadzwyczaj wyrafinowany pejzaż kulinarny Kraju Kwitnącej Wiśni, odwiedzają stolicę fioletowego batatu - specjalności Okinawy, próbują, jak smakuje dwudziestojednoletnia wódka awamori, dają się zagrzebać w piasku podgrzewanym przez źródła termalne do temperatury 70°C i dowiadują się, czym dla Japończyków jest istota ryżu. Zróbcie mi przyjemność i przyjmijcie, że w Japonii mieszkają najwytrawniejsi smakosze, że może się ona poszczycić najlepszym jedzeniem na świecie i ma najbardziej zaawansowaną kulturę restauracyjną (to akurat potwierdzają przewodnik Michelin i niemal wszyscy szefowie kuchni, których o to pytałem). W takim wypadku można chyba przyjąć, że najlepsza restauracja także znajduje się w Japonii, prawda$1817 Fragment tekstu W ciągu dziesięciu lat od pierwszego wyjazdu autora do Japonii na kulinarnej scenie tego kraju doszło do kilku znaczących wydarzeń. W 2007 roku cały świat obiegły nagłówki prasowe, kiedy pierwszy przewodnik Michelin po Tokio przyznał japońskiej stolicy więcej cennych gwiazdek niż Paryżowi. Kolejne przewodniki, nie tylko po stolicy, lecz także i innych miastach, umocniły status Japonii jako najbardziej rozgwieżdżonego kraju na kulinarnym firmamencie.

Następnie, w 2013 roku UNESCO przyznała tradycyjnej kuchni japońskiej washoku status ,,niematerialnego dziedzictwa kulturowego". Ta informacja także trafiła na czołówki światowych gazet i w efekcie jeszcze więcej zagranicznych szefów kuchni odwiedziło Japonię i znalazło inspiracje w tamtejszych technikach, składnikach i stylach podawania potraw. To właśnie Japonia jest źródłem pomysłów na modne restauracje z otwartą na salę kuchnią oraz ustalonym wielodaniowym menu degustacyjnym, które robią furorę w Londynie, Nowym Jorku, Paryżu, Kopenhadze czy innych miastach. To Japończycy dużo wcześniej niż wszyscy inni jedli lokalnie i sezonowo. Ludzie pióra i widelca - blogerzy, media społecznościowe i tradycyjne media poświęcone kulinariom - oszaleli na punkcie ramenu i zaczęli odkrywać inne japońskie fast foody i składniki.

Japończycy wreszcie uświadomili sobie turystyczny potencjał wizerunkowy własnej kultury jedzenia, w efekcie czego w ostatnich latach nastąpił rekordowy wzrost liczby przybyszów z zagranicy. Ten turystyczny boom prawdopodobnie będzie trwał do igrzysk olimpijskich, które odbędą się w Tokio w 2020 roku. Jedenastego marca 2011 roku na dnie Pacyfiku, niedaleko wybrzeża wschodniej Japonii, doszło do trzęsienia ziemi o magnitudzie 9. 0, które zniszczyło całe miasta i pozbawiło życia ponad osiemnaście tysięcy osób. Było to najpotężniejsze trzęsienie ziemi, jakie kiedykolwiek nawiedziło Japonię.

Trzęsienie ziemi, tsunami i katastrofa jądrowa, do której doszło w wyniku działania żywiołu, zniszczyły między innymi region ważny ze względu na wytwarzanie żywności. Jakie są długoterminowe skutki tej katastrofy$1818 Michael Booth obserwuje, jak rolnicy, producenci jedzenia i alkoholu, rybacy wpłynęli na odrodzenie się tych regionów i tożsamości Japończyków. Na podstawie obserwacji poczynionych podczas podróży autor zaczyna rozumieć sens mrówczej, codziennej pracy japońskich rolników, kucharzy, mistrzów sushi, cukierników i wszystkich tych, którzy z oddaniem przygotowują posiłki dla klientów. Uczy swoich dorastających synów, na czym polega japoński etos pracy, daje im praktyczne lekcje zaangażowania, pracowitości, dyscypliny, determinacji; wszystkie te pojęcia są związane z kluczowymi japońskimi zasadami bezinteresowności i doskonalenia rzemiosła. W fascynujący sposób opowiada o tym, jak wiele osób poświęciło całe życie na doglądanie i doskonalenie swojego małego poletka w tym kulinarnym krajobrazie.

Książka jest przeznaczona dla wszystkich, których interesuje kuchnia i kultura Japonii oraz obyczajowość tego kraju.