Tradycyjne bujutsu było produktem niezliczonych wojen domowych, jakie niemal nieustannie nękały feudalną Japonię. Ówczesny wojownik nie tylko musiał wiedzieć, jak efektywnie wykorzystać posiadaną broń, ale też jak przygotować się mentalnie na spotkanie ze śmiercią. W przeciwieństwie do późniejszego budo, trening bujutsu dotyczył bowiem wyłącznie walki na śmierć i życie, w której oprócz odpowiednich cech psychofizycznych liczyła się wszechstronność wyszkolenia i umiejętność adaptacji.
