de Pree Joanna Wolność myśli, sumienia i wyznania dziecka jako fundamentalne prawo człowieka

Publikacja porusza jeden z najbardziej spornych tematów, czyli prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania dziecka w Polsce. Wskazuje na odrębności i dysproporcje w widzeniu pozycji i zdolności dziecka do korzystania z tego prawa w doktrynie prawa polskiego, międzynarodowego, kościelnego i prawa innych krajów. Analizuje różnice historyczne i kulturowe kształtujące definicję dziecka, dzieciństwa oraz wzrastających z wiekiem kompetencji emocjonalnych i intelektualnych dziecka w tym zakresie. W tym celu sięga też poza materiałami stricte prawnymi do źródeł z obszaru filozofii prawa, socjologii i pedagogiki i w takim sensie ma też interdyscyplinarny charakter. Wskazuje, że to podstawowe prawo człowieka pomimo zaleceń Komitetu Praw Dziecka do zmiany zachowawczego stanowiska stanowi wciąż neglecta regio polskiej doktryny prawnej.

Autorka ma świadomość, że poruszając ten temat otwiera tym samym mitologiczną puszkę Pandory, którą w warunkach polskich stanowi prawo dziecka starszego do swobody religijnej i światopoglądowej w zakresie nauczania religii i etyki w szkole państwowej. Ufa jednak, że głębsza dyskusja w tym zakresie umożliwi zmianę niekorzystnego obecne podejścia do prawa dziecka starszego w Polsce i pozwoli mu tak jak i jego rówieśnikom w innych krajach na korzystanie z przyznanej mu w Konwencji o Prawach Dziecka z 1989 r. , autonomicznie pojętej wolności w zakresie myśli, sumienia i wyznania a stanowiącej najbardziej fundamentalne prawo człowieka.