Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii. Zasady i wskazania

Ojcowie Soboru Watykańskiego II w Konstytucji o Liturgii świętej, wyrazili takie pragnienie i wolę: Usilnie się zaleca nabożeństwa chrześcijańskiego ludu, pod warunkiem, ze sprawuje się je zgodnie z przepisami i zasadami Kościoła, zwłaszcza gdy odbywają się na zlecenie Stolicy Apostolskiej. Szczególnym uznaniem cieszą się także nabożeństwa partykularnych Kościołów, sprawowane z polecenia biskupów, zgodnie ze zwyczajami lub prawnie zatwierdzonymi księgami. Uwzględniając okresy liturgiczne, należy te nabożeństwa tak uporządkować, aby były zgodne ze świętą liturgią, z niej niejako wypływały i do niej wiernych prowadziły. Liturgia bowiem ze swej natury znacznie je przewyższa.

(Sobór Watykański II, Konstytucja o Liturgii świętej, nr 13) Po Konferencji Plenarnej Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów we wrześniu 2001 roku, Ojciec Święty zatwierdził 14 grudnia tegoż roku Dyrektorium o pobożności ludowej. Zasady i wskazania. W Dyrektorium tym jest mowa o harmonijnej zgodności między liturgią a pobożnością ludową. Dokument przypomina także zasady, które powinny być podstawą tej zgodności. Podaje on także odpowiednie wskazania w celu ich zastosowania w każdym z Kościołów lokalnych zgodnie z ich tradycjami miejscowymi (Dekret Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów zatwierdzający tekst Dyrektorium) Część pierwsza dokumentu zawiera wnioski wynikające z historii, nauczania katolickieg