Tyniec Gabriel Bunge Ojcostwo duchowe

Skąd mamy czerpać doświadczenie w relacji z Bogiem, jeśli sami jesteśmy jeszcze nie przygotowani, bądź trudno nam wyodrębnić Jego głos z natłoku różnych szeptów$491 Ewagriusz z Pontu, nazwany przecież mistrzem życia duchowego, wskazuje nam drogę do poznania, w oparciu o relację ,,mistrz - uczeń", w doskonałej jej odmianie ,,ojciec - syn". ,,Wszak jam was zrodził przez Ewangelię w Chrystusie Jezusie" - mówi już św. Paweł w Liście do Koryntian. Paweł stał się więc ,,ojcem" dla swoich uczniów, aby ich ubogacić poprzez swoistą ,,duchową adopcję". Ewagriusz w swych rozważaniach wskazuje na zadania ojca duchowego, który ma poprowadzić ,,drogą opartą na wypełnianiu przykazań ewangelicznych ,,od złości ku cnocie", a następnie, przez pouczenie, ,,od niewiedzy do poznania Boga".

W tej ścisłej zależności ,,ojciec - syn" kształtują się dwie równomierne korzyści. ,,Ten, kto uzdrawia ludzi ze względu na Pana, nie zwraca uwagi na to, że i samego siebie leczy". Druga korzyść wskazuje na ostateczny cel ojcowskich wskazówek: ,,Ktokolwiek więc staje się ,,synem" Chrystusa-Ojca i ,,mędr­cem", zostaje nim po to, aby samemu stać się ,,oj­cem" dla innych". Zatem ,,ojcostwo" i ,,synostwo" tworzą pokoleniowe zasady przekazywania doświadczenia obcowania z Bogiem.

W kontekście współczesnego ,,wyzwalania się" spod jakichkolwiek ,,ojcowskich" porad jest to książka bezcenna. Wskazuje też, że ,,ojcostwo" nie jest żadną instytucją, a darem i charyzmatem Boga. ,,Jeśli przekazywanie mądrości Bożej jest istotnym aspek­tem ojcostwa, to staje się zrozumiałe, że ojcostwo duchowe jest naśladowaniem ojcostwa Chrystusowego".