Uwazana za arcydzielo Antonia Lobo Antunesa powiesc "Zadupia" opowiada historie portugalskiego lekarza nekanego wspomnieniami z wojny, ktory jak dawni zeglarze, opowie swoja historie kazdemu, kto zechce jej posluchac. Wpisujac sie w tradycje Williama Faulknera i Gabriela Garcii Marqueza, Lobo Antunes plecie slowa w porywajacy i ekscentryczny gobelin, nadajac swojej prozie wdziek i brzmienie poezji. Narrator, swiezo powrociwszy do Lizbony po ciezkiej sluzbie na wojnie w Angoli, wyznaje traumy pamieci bezimiennej kochance. Ich zmierzajacy ku zblizeniu wieczor rozwija sie jak goraczkowy sen, gdy Lobo Antunes zrecznie przeskakuje od opisow Portugalii po upadku dyktatury do egzotycznego i brutalnego swiata zycia na pierwszej linii frontu. W wyniku tej poetyckiej, gestej i nielinearnej narracji powstala powiesc obfitujaca w sytuacje tragiczne i absurdalne, bezsprzecznie nalezaca do najwiekszych powiesci wojennych wspolczesnosci. Nie brak tez w niej rozliczenia z narodowo-katolicka dyktatura salazarowskiej Portugalii.
